Duygu Karabaş ile Röportaj

Sanatınızdan “Picasso” esintileri alıyoruz. Acaba kendisinden ilham alıyor musunuz veya ilham aldığınız başka ressamlar & sanatçılar var mı?

Duygu Karabaş: Resimlerimi çok farklı sanatçılara benzetenler oldu ama benim okullu olmamam, bir eğitimimin olmaması ve tamamen sanat dünyasının dışında bir insan olmam aslında kendi dilimi çok kolay oluşturmamı sağladı diyebilirim. Picasso ve büyük birçok ressamı inceledim resme başladıktan çok sonra. Açıkçası ben benzetmedim hiç. Alice Neel’i kendime en çok yakın bulduğumu sonradan tanıştığımda, bir ruhdaşlık hissettiğimi söyleyebilirim. Egon Schiele’in neşeli versiyonu demişti bir arkadaşım çok güzel bir benzetme bence 🙂

Türkiye’de özgün bir sanatçı olmak sizce ne demek? Bu soruyu sanatınızda özgünlük hissiyatını aldığımız için sormak istedik.

Duygu Karabaş: Kendi hikayemi çok kısa anlatmam lazım bu soruya cevap vermek için. Benim resme başlamam aslında mucizevi bir tesadüfle başladı. 28 yaşına kadar hiç ama gerçekten hiç resim yapmadım. Lise-ortaokul hayatında zorla yapılanların dışında. Ben aslında reklam sektöründe çalışıyorum. Bir ajansta müşteri temsilcisi olarak görev aldığım dönemdi. Hiçbir sebep yokken ifadeleri bana göre çok net ve belirgin olan bir ekip arkadaşım Kerem’i çok hızlı bir biçimde çizdim, 10 dakika sürmemiştir herhalde. Sonra tüm ekip, resme bakıp günlerce güldük çünkü garipti, kötü bir çizimdi ama o arkadaşımı net tanıyabiliyordunuz. Duygusunu yakalamayı bir şekilde becermiştim. O gün reklam yazarı arkadaşlarımdan biri Cem de çerçeveletip duvara astı. Şahane bir ekip ve şahane bir dönemdi benim ayrıca hayatımda ve ekipteki herkes benden resim istemeye başladı. Sonra ben deli gibi resim yapmaya & üretmeye ve Instagram üzerinden paylaşmaya başladım. Arkası da geldi.

Sanatçı olmanın zor yanları nelerdir? Bu süreçte ne gibi zorluklar yaşadınız?

Duygu Karabaş: Hayatımı resimden kazanmadığım için istediğim gibi özgür üretebiliyorum. Çok büyük hırslarım da yok. Benim resmimi seven, evinde yer vermek isteyen, koleksiyonuna dahil etmek isteyen insanların olması tabii ki çok mutlu ediyor ama şunu çok net söyleyebilirim ki kimse resimlerimle ilgilenmeseydi yine vazgeçmez üretmeye devam ederdim. O yüzden bir zorluk yaşamadım. İnsanların düşündükleri değil, resim çizmenin verdiği mutluluk bana yetiyor.

Neden resim çiziyorsunuz? Sizin için ne ifade ediyor?

Duygu Karabaş: Mutlu olduğum için. Resim çizmek benim için özellikle ilk 2-3 yıl bir ihtiyaç gibiydi. Acıkır gibi resim çizmek istiyordum. 2-3 günde bir çize çize kendi yolumu buldum diyebilirim. Hem de terapi gibi. Ben nasıl çizdiğimi kimseye tarif edemem, anlatamam. Kağıtla benim aramda 2 saatlik bir sürede, hipnoz gibi hızlı hızlı çiziyorum. Garip bir tezat olsa gerek, mutsuz insanlar bana daha çok ilham veriyor. Düşünceli bir şekilde o anda ve kendiyle kalmış insanlar, bazen metroda bazen sahilde bazen bir tanıdığım ağlarken o anı kendi dünyama dökmek istiyorum. Özetle resim çizmek benim için bir ihtiyaç, bir terapi ve kendimi ifade etme hali…